Na ruim 22 jaar weer een keer meedoen met dit grootse evenement.
Toen starte ik voorin, had besloten de 1e km te gaan sprinten. Aan de andere kant van de vluchtheuvel starten de kenianen. Nu besloot ik dit maar niet te doen, netjes weg op het gestelde tempo van 4:00 om te zien of er een tijd rond de 1:25:00 uit kon komen. Mooi voorin, vlak achter de toppers, netto/bruto tijd was maar 1sec 😀 en daar gingen we. Strak op schema? Of toch iets te snel. Het was warm, de 1e echte lentedag had de weerman gezegd, nu dat was het ook met de prachtige zon en 16gr.
Linksaf de stad in, toegejuigd door drommen publiek, echt fantastisch al dat publiek. Ik werd aardig ingehaald, wat een toppers nog voor mij ging het door mij heen. Nu concentreren op loophouding en techniek, net nog een artikel gelezen over loopefficientie, kleine pasjes, hoge frequentie, dus met 190 passen per minuut gleden de km’ers onder mijn voeten door. Slingerend door Den Haag, de stad waar ik toch 9 jaar had gewerkt, rond gereden midden in de nacht als beveiligingsbeambte. En nu, rennen in dit mooie evenement.
5km, WATERRRRRRR, ging het door mij heen. En wat een geweldige verzorging , grote complimenten zijn op zijn plaats. Bekertjes water werden perfect aangegeven met bovenin het bekertje een sponsje om het water erin te houden. Zo kon ik in vol tempo niet 1, 2, 3, nee zelfs 4 bekertjes water over mijn hoofd gooien. Heerlijk wat een afkoeling, ik zag in gedachten mijn hartslag omlaag gaan. Ik moest denken aan de dame die ik aansprak bij de toiletten, aan al die andere hardlopers/sters, die zo vreselijk dik gekleed zijn. De betreffende dame had net als zoveel anderen een dikke legging, maar naast een sweater met lange mouwen, ook nog een bodywarmertje. Ja, ze dacht na mijn opmerking ook wel dat het misschien te warm was.
(hardloopregel, boven de 12 graden korte broek/shirt)
Het ging richting Scheveningen, de Haven, ik rook de vis. Emile Nales ging mij voorbij, he Jan riep hij mij toe. En even later klonk het weer : Jan …….. he Nesrine, die kleine meid, wat een topper, aanhaken dacht ik, het ging omhoog, ja die Nesrine, had net nog een paar dagen getraind in de Duinen, dat miste ik in het Groningse land. Ik kwam toch even kracht te kort, het ging omhoog over klinkers, met een beetje tegenwind zakte mij tempo weg. Een andere dame haalde mij in, aanhaken, het ging rechtsaf de Badhuisweg op, richting Den Haag. Normaal ging het toch naar beneden hier dacht ik ?. Nee, het ging weer omhoog met tegenwind, geen excuses. Gaan met die banaan. De tijd drong, de laatste 2 km’ers. Ik keek niet meer op mijn horloge, op welke eindtijd ik afstevende wist ik totaal niet. Ik perste er nog mijn laatste krachten uit, zag de klok 1:26:.. tikken, sprint onder de 1:27 ging het door mij heen.
Den Haag bedankt, ik heb genoten!
