Remmers Hasetal Marathon 27-06-2015

Net niet!.
Na 3 maanden van voorbereiding was daar dan de dag. Marathondag. Met weer een week van goede voorbereiding, goed veel slaap en eten waar over nage dacht was. De voorbereiding was goed gegaan. Zei het op die bilspier na. 2 weken geleden begon hij op te spelen. In Aurich bij de 10km volede ik hem doorstralen naar mijn hamstring. Dus was het deze week iets rustiger aan en met voor het eerst ook met een mooie kleur door de fysio te zijn ingetaped, voelde het toch goed.
Dit keer een marathon zonder mijn vaste begeleider Marian. Ze moest helaas werken.

 
Rond 12 uur was ik daar, even wat parkoers verkennen en het startnummer ophalen. Dat was toch een verrassing. De organisatie geloofde in mij blijkbaar en had mij het mooie nummer 3 gegeven.
 
Met mijn startnummer in bezit het terras op, aan de koffie. Na even alleen gezeten te hebben waren daar Rob en Gina, oud Aquiloers uit Duitsland. Rob zou er ook de marathon lopen. Dan vliegt de tijd en op naar de kleedruimtes, omkleden, schoenen aan en tas inleveren. “die Startnummer?” , werd mij de vraag gesteld. “nummer drei” was mijn antwoord. De medewerker keek mij verbaast aan. “Nein, deiner Startnummer” ? .  “JA drei ” was mijn antwoord, en na het zien van mijn nummer werd ik toch gelooft.
Wachten bij de start in het gras en na wat gepraat besloot Gina met mij mee te fietsen. Jasje en broek uit, naar de start, de hand drukken met topper Manuel Meijer.   En start ……….
Het ging lekker. niet te hard en na een paar km met Gina voor mij, naast mij, achter mij, liep ik in een groepje van een man of 5, het waren halve marathon en z.g.n. staffellaufers. Tempo rond de 4:05 min/km. Even snel rekenen liet mij weten onder het schema van 2:53 te zitten. Als ik dit nu eens vol kon houden?, ging het door mij heen. Bij 5 km stond mijn 1e flesje met gel, Gina pikte hem op en reikte mij zo mijn flesje aan, wat een super begeleiding!!!!.
De jongens om mij heen keken op een moment verbaast naar mijn startnummer. “He ein marathonlaufer”  hoorde ik hun zeggen. In het engels werd ik aangesproken en gevraagd naar mijn doel?. 2:55 was mijn antwoord, die moest er aan dacht ik. Ik hoorde hun onder elkaar het over een premie hebben, nu daar dacht ik niet aan. Het ging lekker. 12km , het daar stond mijn flesje op de tafel, te laat om te pakken.  na een km stond daar Gina. De tafel was bij haar komst nog leeg en zo doende had ze geen drinken. Dan maar water en van de verzorgingspost en ik had gelukkig nog een gelletje in mijn broekzakje. Door 17 km, ik kreeg van Gina weer een flesje en mijn gelletje. Te wild trok ik aan het plakband en verslikte mij vervolgens bijna in mijn gelletje. Met wat hoesten en proesten, wat drinken ging het door, de mannen had ik achter mij gelaten, ze konden het tempo niet bijhouden. km 19, tegenwind, van Gina kon ik geen gebruik maken, die fietste netjes ver voor mij. Wat een proest wind, ik zag mijn tempo afzakken en probeerde te versnellen om toch mijn rondetijd op die 4:10 te houden. Wellicht een fout door tegen die wind in te buffelen op hetzelfde tempo?!. Het centrum in en weer adem happen. ik zag de 21,1km onder mij door gaan in minder dan 1:27:00 . Ik hoorde plots een oerkreet!!!. Daar waren Dick en Angela, Aquiloers en lieten mij duidelijk horen dat ze er waren. GEWELDIG !!!!. ik zwaaide wat en concentreerde mij op de wind, weer een stuk wind, vasthouden en linksaf het bos in, gelukkig weg met die wind. En lopers ? 1 verlaten staffellaufer met een stokje in zijn hand, keek mij wat aan, versnelde, liep weer achter mij, en weer voor mij, of ik niet achter hem mocht lopen. Het werd zwaar. 24 km, bijna verkeerd gelopen, met een ruk aan het spreekwoordelijke stuur rechtsaf, hamstring voelde ik licht.

Niet aan denken. 30 km, die 2:55 kon ik vergeten zag ik op mijn armbandje met tussentijden. Dan die 3 uur in het oog houden. ik voelde inmiddels mijn beide hamstrings, had echt pijn en moeite, het voelde als Enschede. ook zwaar. Gina moedigde mij wat aan, “ik heb straks met die wind wel je hulp nodig hoor”riep ik haar toe. “Je gaat ie 3 uur gewoon redden man” waren haar woorden, ja dat moest dacht ik , dat kon.
39km, daar was die weer, wind, zwaarrrrrrrrr, ik kon niet ik moest. Gina duwde mij in mij rug, net als ik in Enschede die haas van de 1e vrouw zag doen. Wat kan het mij schelen, het hielp!!!. Maar toch…….   daar stonden Rob, Dick en Angela. “Niet doen Gina”riep Angela. “dan wordt die gediskwalificeerd”, ach wat dacht ik. het laatste stukje. “Kom een eindsprint” riep Gina mij toe. Eindsprint??   IK KAN NIET MEER…..    ik wil die 3 uur …………  door de bocht . .   de klok ???   … ik zag de klok ……..  sheisse  ….   3:00:15 zag ik het worden.
Het mocht niet baten.  3:00:23 werd het.

 
En geweldig. daar stonden ook nog 3 ouwe Aquilo toppers. Frans Meijer riep mij toe, wat nu sheisse,  DIT IS TOCH EEN GEWELDIGE TIJD MAN!!!!.
En ja daar denk ik aan, terwijl ik zoek op internet naar een geschikte plaats om toch nog dit jaar voor het eerst een 2e marathon te lopen.
Een geweldige tijd…    maar die 3 uur ………..
Gina bedankt!,  Rob, Angela en Dick met zijn oerkreet BEDANKT!. En niet te vergeten die 3 Aquilo toppers, John, Siep en Frans, toch nog even blijven wachten om mijn finish te zien.
Dan even gaan liggen, altijd welkom die super vrijwilligers die je dan even masseren.
 
Na lekker uit eten te zijn geweest Met Rob, Gina, Dick en Angela, genoten van een geweldig, GEWELDIG vuurwerk

Nog even een biertje op het feestterrein, waarna ik mijn slaapzak opgezocht heb in de plaatselijke Sporthal. Super geregeld, kosteloos hier te kunnen overnachten.
En dan de volgende ochtend!!. een heerlijk ontbijtbuffet. 
Gezellig tijden het eten kletsen met een marathonloper uit Hannover en niet te vergeten een man van 75 jaar die gewoon nog de halve marathon had gelopen.
Organisation und all die Freiwilligen, DANKE, für diese schöne Veranstaltung!.