Marathon Rotterdam 15-04-2012

          
Vanaf het terras hebben we nog genoten van de Kidsrun die volop bezig was die middag.
Het hotel werd hierna bezocht en de kamers werden door de heren perfect bevonden.
                                     
Mijn startnummer werd alvast opgespeld, de rest van de spullen alvast klaargezet.
Hierna werd een plaatselijk pizzeria bezocht, door mij op internet uitgezocht, maar dit is geen vermelding waard en resulteerde na deze pizzeria in een bezoek aan het hotel restaurant
Na nog een lekker notenijsje, was het voor mij rond 21:00 uur tijd om het bed op te zoeken.
Grappig detail: hoor je later dat de jongens s’avonds nog trampoline aan het springen zijn geweest terwijl ik diep lag te ronken.
S’morgens om 7:00 uur ging de wekker en zaten wij even later aan het ontbijt, het was een gezellige bedoening met nog meer hardlopers in het Hotel, eieren met wit brood en nog wat flensjes, nog maar een bakkie koffie voor de stoelgang en na 4 x naar de wc geweest te zijn was het tijd om richting Rotterdam te gaan.
Veels te vroeg stonden wij dicht achter het politiebureau om 9:00 uur in de parkeergarage, na hier nog even gewacht te hebben, nog een banaan genuttigd te hebben, was het tijd voor de Tweetup met RunningRonald

en een Tweetup met verschillende Loopmaatjes waaronder Martin waar ik de AfsluitdijkRun mee had georganiseerd.
Na nog even een foto van de start was het zoeken naar startvak D, ondertussen had ik die gevonden met als resultaat dat arme Marian met de kids helemaal vast stonden in de menigte toeschouwers.
Na voorin het startvak beland te zijn had Marian ook inmiddels het hek bereikt, tijd voor het uittrekken van mijn trainingsjack en trui, een vluchtige kus tussen de tralies van het hek door en ik mengde mij in de meute onbekende hardlopers.
Er klonk muziek en een hoogwerker toonde ons Lee Towers, die ons toezong “You never walk Alone”.
                                         
Dit was voor mij echt een “kippevel” moment die mij tranen in mijn ogen bezorgde, wat een uniek gevoel zo met duizenden hardlopers aan de start van die 42,2 km’ers en dan uit volle borst meezingen.
Gemompel om mee heen, he Jan was het naast mij en een hardloper,  Richard Dodde, die ik volgde via twitter ontmoette ik nog even voor het eerst in het echt.

En toen was daar het startschot in de vorm van een heus kanon, BOOM , en de meute kwam in beweging.
Nog even zwaaien en roepen naar Marian en de kinderen 200m na de start en uitkijken geblazen om overeind te blijven.
Na 400 meter lag ik bijna languit nadat iemand mij van achteren aantikte.
Ik wist dat het rustig zou gaan de 1e km’ers , maar zo rustig, het was zoeken naar een opening en het 1 km punt bereikte ik in 5:15 , dat was echt balen, nu moest ik beginnen met bijna 45 seconden goed te maken.
Nu ja we zien wel, en op de Erasmusbrug aangekomen kon ik al gauw mijn eigen plekje zoeken en genieten van blusboten met hoge stralen water, linksaf  Laan op Zuid op, en hier moest ik goed opletten.
Een oude kennis Alies stond hier met haar band te zingen en na mijn roep naar haar sloeg het zingen om in een “Komop Jan je gaat lekker”
   
Wat een geweldig gevoel gaf dat, dat is voor omstanders denk moeilijk te bevatten maar je krijgt er zo’n kick van als er opeens een bekende is die je toeroept.
En dan ook nog gewoon tijdens het zingen door de microfoon, bedankt Alies, het gaf me super energie!.
Ik liep lekker en raakte als gauw in gesprek met lopers om mij heen die hetzelfde tempo liepen, 3:15:00 was het doel en dit was ook zo voor Karin en Anita .
Ik raakte zo leuk in gesprek en zag voor mij op de Olympiaweg opeens het bos haar van Piet Boelens
He leuk was dat, en even later schudde ik Piet de hand, gaat lekker he Piet ? en liet hem achter mij in zijn eigen tempo.
Na de 1e verversingspost bleek dat de organisatie alleen in de bekertjes water een sponsje had gedaan wat het drinken vergemakkelijkte, echter de extran klotste in mijn gezicht, dat moest anders dacht ik bij mijzelf, en na 200 meter voor de 10 km gauw mijn 1e gelletje genomen te hebben pakte ik bij deze verversingspost het sponsje uit mijn leeggedronken bekertje water, pakte een bekertje extran, sponsje erin en ik genoot van comfortabel drinken!.
De tip gaf ik gauw door aan Anita die hier later ook goed gebruik van maakte, wij liepen zeker tot het 20 km punt zij aan zij, de verloren seconden van de 1e km hadden we al gauw weer ingehaald en liepen op een moment zelf een halve minuut voor.
Op de 20 km hadden we gewoon met een aantal lopers lol om een hardlopende dame in een strakke witte broek met zichtbare string, ze sloeg jammer genoeg bij de 21,1 km af als estafette loper, we waren het met elkaar eens, ze bezorgde ons nieuwe energie.
Het ging weer de Laan op Zuid op en al zwaaiend wist ik ervoor te zorgen dat Alies mij weer zag om mij weer door de microfoon tijdens het zingen toe te roepen, “Kom op Jan volhouden he?”.
Alies achter mij latend wist Anita ook, het tempo van Karin ging te snel voor haar.
Ik liet haar achter mij, probeerde aansluiting te krijgen bij Karin en het groepje eromheen om zo bij de Erasmusbrug de minste wind te hebben als ik hier alleen omhoog moest.
Het had geen nut, ik voelde tussen de gebouwen de wind van alle kanten komen, iedereen had er last van leek mij, het groepje zweefde heen en weer iedereen probeerde uit de wind te lopen wat met deze harde dwarrelwind niet lukte.
Dan maar gewoon doorzetten en daar was weer de Erasmusbrug.

              
Karin loopt hier links op de foto van mij.
Wat een mensen zag ik hier, linksaf ging het en onder de Coolsingel door, genieten van een stuk of 30 trommelaars onder het viaduct dit was weer kippelvel, geweldig, meerdere hardlopers waaronder ik ook natuurlijk klapten tijdens het rennen met opgeheven handen, BEDANKT !!
Jullie gaven mij weer energie, ik kwam omhoog en zag de drommen mensen en hoorde ander hardlopers roepen naar de andere kant van de weg, KOMOP  Koen , daar ging de 1e nederlander, ik riep mee en zag meer snelle lopers aan de overkant van de weg en wist dat zij er bijna waren, ik moest nog ruim 12 km, pfffff.
Het was een lang stuk om die Kralingse plas heen, en voor mij was het geregeld “heeeee KARIN zet hem op” , wat had die Karin een toeschouwers dacht ik, ook ik kon haar niet meer bijhouden.
De km’ers verdwenen onder mijn voeten, na het 35 km punt nam ik mijn laatste bekertje water en extran, niet wandelen, doorgaan dacht ik bij mijzelf, 36 km, pap voelde ik in mijn benen, ik zag mijn horloge tempo 5 min aangeven, dat was te langzaam, aanzetten, ik voelde mijn voeten tintelen, mijn handen tintelden, doorgaan, niet nadenken, maar voet voor voet, tempo erin houden.
Een blik op mijn horloge werpend wist ik , ik redde het niet, maar wat maakt het uit, ik loop hier eigenlijk na 17 jaar mijn 1e marathon, en gewoon 17 jaar later loop ik toch sneller, gaan toch weer versnellen, en zo liep ik mijn laatste km’ers, het ging op mijn horloge van 4:15  naar 5:20, ik zag Karin ook nog eens op haar horloge kijken en kwam steeds dichterbij die laatste km’ers.

Daar zag ik de laatste 500m,  mond afvegen voor de foto’s die gaan komen en ik moest over de finish met mijn handen in de lucht, hoog omhoog die armen zo wilde ik op de foto.

De Finish, mijn handen kreeg ik niet hoger, ik probeerde het maar het lukte me niet, later zei Rick : “Pap, je bent net aan het bidden” , het kon me niet schelen, liet me de medaille om mijn nek hangen en genoot.

Met de tranen in mijn ogen zag ik daar Marian achter het hek, een dikke kus en mijn zoon liet mij weten trots op mij te zijn, geweldig, wat wil je nog meer!!.
Nog even een kort gesprekje met Anita en Karin, wat een leuke spontane ontmoetingen krijg je zo tijdens zo’n evenement.
Hierna was het gauw weer richting hotel , waar mij nog een warm bad wachtte.
Rotterdam BEDANKT!!.