Na lange tijd van geen wedstrijden door een blessure weer de 1e wedstrijd, nu, wedstrijd. Dat was de bedoeling, tot ik afgelopen weekend de uitslag zag van onze Av Aquilo Atleet Mike zag. Hij had in Veendam 45 min gelopen op de 10 km. Wat is er aan de hand was de reactie in onze trainingsgroep van Aquilo. Hier moet je als trainer toch is echt naar kijken hoor”, was de opmerking die ik afgelopen maandag te horen kreeg.
Dus restte mij niets anders dan bij de inschrijving Mike aan te schieten. Hij had geen idee, had nergens last van. “Nu Mike, moet ik je dan maar eens hazen en kijken wat er niet goed gaat misschien?” was mijn reactie. Nu daar had Mike wel oren naar en aldus gebeurde.
Na wat inlopen en natuurlijk wat extra oefeningen was het daar weer tijd voor de start. We hadden besloten om weg te gaan op 4:10 min/km ongeveer, dan moesten we ergens op de 42 minuten uitkomen. Mike kon wel sneller, dat had hij ook al eens laten zien, maar goed, laten we het niet overdrijven, eerst maar eens kijken hoe het gaat met dit doel.
Dus weg gingen we, ik gecontroleerd op mijn Garmin kijken, constant de km tijden in de gaten houden, rustig aan Mike, en geregeld moest ik Mike terug roepen.
 |
 |
“Mike, mond dicht, ik praat, je hoeft niets te zeggen, alleen maar goed luisteren” . Zo sprak ik hem toe. Goed op de bochten letten, je blik vooruit, he, niet te wijd deze bocht, zo loop je 100 meter extra op elke rondje. LEtten op je ademhaling, kleine pas. Hij moest wel gek worden van mij, zo ratelde ik maar door om hem zo goed mogelijk door de wedstrijd te loodsen. 1e ronde zat er op, en kijk, rustig aan, daar voor ons loopt Rick, Rudy en ook Erik, die pakken we straks wel, rustig op dit tempo doorgaan. En daar was de 2e ronde die we achter ons lieten. En ja hoor, daar was het Erik die we achter ons lieten, hij grimaste wat naar ons, onze blik was al gericht op Rudy. Kijk Mike, ook die laten we achter ons.
 |
 |
En ik moest schreeuwen, kom op Mike, je zakt in, we moeten Rick nog inhalen, komop KOMOP!!, DOORTREKKEN, KLEINE PAS, DENK OM JE HOUDING!, en daar was de laatste bocht.
Mike zijn gezicht verkrampte, KOMOP en met een zacht duwtje in zijn rug zette hij een heuse eindsprint in, daar was nog net voor de finish ook Rick die we achter ons lieten.
Klasse Mike, 42 minuten en 15 seconden, kmers wisselend van 4:10 – 4:14, strak gelopen.